TILBURG – Na precies een uur ben ik compleet klaar met de discussie. Twaalf jongeren van begin twintig laten in een eindeloze discussie bijna alle hedendaagse problemen van de maatschappij zien. De vraag: wij spoelen met zijn allen aan op een onbewoond eiland; met welk systeem gaan we dit avontuur aan?
Eigendom, veiligheid, vertrouwen en leiderschap – alles passeert de revue. Een uur lang probeer ik me af en toe in de discussie te mengen, maar echt doordringen lukt niet. Eigenlijk verbaas ik me erover dat we deze discussie met zijn allen gaan voeren en niet in kleine groepjes. Duurt me te lang. En na een uur vind ik het een nutteloze tijdsbesteding geworden.
Laten we het als een kans zien, mensen. Dit is onze kans om met een hele overzichtelijke groep mensen in lieve vrede samen te leven. Waarom grijpen we terug op al die bestaande systemen uit onze messed up wereld. Hebben twaalf mensen echt een hele samenleving nodig? Of denk ik nu te ver uit de box.
De eerste vraag die we krijgen, wie zou zichzelf afzonderen en als einzelgänger aan de slag gaan. Het grappige is dat in het uur mijn antwoord op die vraag volledig verandert. In eerste instantie zie ik het wel zitten om met deze twaalf vreemden het avontuur aan te gaan. Ik ben graag onder de mensen.
50 verschillende discussieonderwerpen later besef ik me dat we geen steek verder gekomen zijn, en al het vertrouwen in elkaar verdwenen is. De een wil iemand op zijn speer rijgen, de ander dreigt iemand zijn eten te ontnemen en een derde besluit iemand te verbannen naar de andere kant van het eiland als hij zijn werk niet meer wil verrichten. Dat was het moment dat ik besloot toch zelf maar te vertrekken.
Terug naar die kans. Ik leef graag zelfvoorzienend en puur. Op een dag in Kenia heb ik ooit uren achter elkaar maïs van een kolf af gedrukt. Aan het eind van de middag was ik al het gevoel in mijn duimen kwijt, maar de mais door het avondeten smaakte honderd keer lekkerder dan ieder blik mais uit de supermarkt ooit zou kunnen smaken.
Ook als ik nadenk over mijn ideale huis, is mijn blik waarschijnlijk anders dan dat van een ander. Ik zou een zelf omgebouwd volkswagenbusje duizend keer boven een villa verkiezen. In het huidige leven zet ik me dus maar al te graag af tegen de maatschappij en zijn ideeën. Ik vind dat alles gebaseerd moet zijn op het plezier. Nut heeft het leven toch niet. Dan kunnen we maar beter lol maken.
Ik denk dus toch dat ik me zou afzonderen. Los van alle discussie, los van alle regeltjes en plannen. Een leven waarin ik doe wat op dat moment goed voelt.
“Maar Anne, wat zou je doen als jouw ‘hippie plekje’ door ons wordt aangevallen?” Simpel, spullen pakken en ergens anders opnieuw beginnen. Geen energie steken in negativiteit en boosheid. Geen ruzie maken, maar ergens anders resetten.
Overigens zie ik mijn samenleving wel het liefst samen met anderen. Samen met mensen die denken als ik. Die onder het genot van een muziekje en een goed gesprek samen met mij de hele middag maïs willen pellen. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Maar ik blijf weg van men die in al deze regeltjes blijft geloven, en zij die deze discussie nog uren door kunnen zetten. Ik heb gezelligere dingen te doen.
Foto: Florida Keys, December 2023
Leave a Reply