PERUGIA – We krijgen een split second om de beslissing te maken. Eigenlijk voel ik de ruimte om te kiezen niet eens. Als een kudde schapen worden we richting de trap gedreven.
Een halve minuut eerder liepen de mensen die het moment voor de journalisten in Gaza organiseren, met A4’tjes rond. Een heldere boodschap.
#ProtectJournalists Journalists are #NotATarget #ThisMustSTOP
Eens. Drie keer.
Maar ik zie ook een zwarte trui de lucht ingaan, bedrukt met een Arabische tekst en “Palestine”.
Journalisten beschermen. In het algemeen, specifiek, en alles in between. Bescherm ze alsjeblieft. Bescherm ons. Dat vind ik.
Maar als ik op deze foto ga staan, heet dat dan kleur bekennen? Ben ik dan vanzelfsprekend pro Palestina? Of voor de Palestijnse journalist?
Ik weet het even niet zeker en wil geen overhaaste beslissing maken. Ik besluit een stap opzij te zetten, een foto van het tafereel te maken om vervolgens deze woorden in mijn boekje te krabbelen.
Een ding wist ik al zeker. Ik ben voor mensen. In het algemeen en heel specifiek, maar vooral voor mensen. Allemaal.
Het is ook de presentatie van 12:35 die me doet twijfelen. De presentatie daar nog voor, 12:00, ook. Fergal Kaene, oorlogsverslaggever van de BBC vertelde hierin over The Scars of War Reporting. Na deze lezing kregen we in een 9 minuten durend filmpje de gruwelijkheden van de oorlog in Gaza te zien, vastgelegd door Motaz Azaiza, een 24 jarige-Palestijnse fotojournalist in de Gaza-strook.
De meeste andere studenten staan er wel tussen. Docenten staan ertussen. Moet ik er toch gaan staan om in ieder geval dit deel van de boodschap te steunen? Betekent weglopen hier dat ik het er per definitie niet mee eens ben?
Ik zoek naar het idee van de organisatie achter de actie. De manier waarop we last-minute de teksten toebedeeld kregen en hoe we zonder duidelijke aanwijzingen ineens voor een menigte aan fotografen belanden, wakkert een zekere vorm van paniek in me aan. Er staan net zoveel mensen achter de camera als dat er op de trap staan. Wat gaan we hiermee bereiken? Waar blijft de journalistieke openheid? Het zo-belangrijke open visier. Alle vorm van transparantie mist. We weten niet waar de foto terecht komt en ik vraag me zelf af of die hele trap alle bordjes inclusief het grote zwarte (Protect Journalists in Gaza), gelezen heeft.
Daar ligt voor mij de grens. De journalist is hier zijn journalistieke taak te boven gegaan. Ik vraag me af of ieder individu op deze foto de kans gekregen heeft om in die splitseconde een keuze te maken. Achteraf bekijk ik op Twitter de foto en ik voel de boodschap niet. Wellicht is dit de reden.
Ik ben blij dat ik mezelf de nadenk- en opschrijftijd gegund heb. Volgende keer een “Protect All Journalists”-sign, en ik ga er zeker achter staan. Dan met de volledige overtuiging van mijn mening. En dat is veel meer waard dan een overhaaste beslissing.