PERUGIA – Ik voel het recht niet om iets te schrijven. Iets te vertellen over de Gazastrook, over Palestina en de journalisten daar. Ik weet een beetje, maar ik heb me niet in alle honderden jaren oorlog over het gebied verdiept. Ook ken ik niemand die er vandaan komt of er verslag gelegd heeft. Die pijn zou ik nooit zo kunnen voelen.
Niet zoals de mensen op dit podium het voelen. Journalisten die in Perugia samengekomen zijn om over journalistiek te praten. Deze specifieke lezing heet Covering Gaza against the odds.
De vrouwen die hier zitten hebben verslag gelegd in Gaza, en zijn naasten en medejournalisten verloren aan de verschrikkelijke oorlog. Genocide.
De woorden van een Palestijnse journaliste komen hard binnen.
I report out of guilt Guilt that I am still alive I feel guilty for living That is why I report
Haar schuldgevoel doet iets met het mijne. Als zij zich al schuldig voelt over iets kosteloos doch onbetaalbaars als in leven zijn, wat moet ik dan voelen?
Dat schuldgevoel is niet meer in woorden op te schrijven. Ik heb vrede en vrijheid zonder hier ooit iets voor gedaan te hebben. Puur geluk gehad. Wat kan en moet ik met die informatie?
Guilt is een mooi gekozen woord. Het onaangename gevoel van zelfverwijt. Een seintje van het menselijk geweten over een daad of manier van handelen.
Wat als reporten het antwoord is? Schuld omzetten in handelen. Verhalen vertellen en een stem geven aan zij die normaal niet te horen zijn. Deels uit schuld, vooral vanuit hoop. De hoop dat we iets teweeg kunnen brengen, simpelweg door te vertellen wat er gebeurt. Wat er gruwelijk fout gaat.
Journalistiek vanuit schuld.
En daarna vanuit hoop.