ROTTERDAM – ‘Ik vind even helemaal niks’, is de gedachte die eerst in de pauze en later na het slotapplaus door mijn hoofd heen gaat. Die middag krijg ik tijdens een lezing nog lichtelijk van de docent op mijn kop dat ik te snel mijn mening klaar heb, maar nu denk ik – onbewust – helemaal niks.
Het toneelstuk wordt gespeeld in het kleine theaterzaaltje mooi weer dicht bij de Euromast in Rotterdam. Geen van ons is eerder in dit zaaltje geweest en allemaal moeten we even wennen aan de ongewone opstelling en gang van zaken.
Als je vanaf de straat de deur van het theater open doet sta je direct bijna op het podium. Er zijn slechts vier rijen van ongeveer tien stoelen. In totaal denk ik dat we met niet meer dan veertig mensen de première van het stuk hebben bekeken.
Door de host, een jongen niet veel ouder dan wij met donkere haren tot iets boven zijn schouders, worden we meegenomen naar het restaurant dat direct aansluit op het zaaltje. Een maaltijd zit bij het kaartje inbegrepen. We mogen allemaal een kommetje rijst met veganistische groene curry halen. Erg lekker.
De in totaal bijna twee en een half uur durende voorstelling begint na het diner. Het is klein, het is intiem. De acteurs hebben geen microfoontjes nodig omdat we zo dicht met onze neus op het podium zitten.
Zoals ik al zei, lukt het me niet om iets van het stuk te vinden. Dus zal ik opschrijven wat ik er wel over kan vertellen.
Het stuk telt slechts vier acteurs. Drie van hen hebben meer dan één rol. Wat me fascineert zijn de simpele trucjes waarin de meest onmogelijke ‘sprookjes’ toch direct duidelijk gemaakt worden. Huis-tuin-en-keuken attributen fungeren als basis. Een emmer roze verf, echte sigaretten die op het podium gerookt worden, een bak grind. Soms symbolisch en soms recht in je gezicht wordt alles duidelijk gemaakt.
Natuurlijk zoek ik de connectie met de journalistiek op. In de tekst “de eerste plicht van een verhalenverteller is een verhaal vertellen”, heb ik die min of meer gevonden. De balans tussen fictie en werkelijkheid staat centraal. “In bepaalde richtlijnen is het geen misdaad als je een verhaal schrijft”, luid een andere tekst uit het stuk.
De eerste plicht van een verhalenverteller is het vertellen van een verhaal
Het script bestaat zo goed als uitsluitend uit mono- en dialogen. Ik verwonder me over de capaciteit van de acteurs om alles te onthouden. Het is knap hoe ze al die lappen tekst ook nog met de juiste intonatie – soms een beetje humor – over kunnen brengen.
Een terugkomend woord uit de tekst begint me na enige tijd te irriteren. Overmatig gebruik van het scheldwoord ‘Godverdomme’. Ik verwonder me over de keuze van de tekstschrijvers om dit woord zo veel nadruk te geven.
Het is een onwijze uitdaging om mijn aandacht er anderhalf uur voor, en 45 minuten na de pauze erbij te houden. Regelmatig wordt gebruik gemaakt van een schaduwspel waarmee verhalen vertelt worden. Dit wisselt de scenes in de verhoorkamer bij de politie af. Een slimme en krachtige manier van toneelspel. Die afwisseling maakt het boeiender om de hele voorstelling uit te zitten.
Het donkere thema en de niet zozeer eind-goed-al-goed wending aan het eind van de voorstelling zijn redenen waarom ik deze voorstelling nooit zelf had uitgekozen. Op een klein beetje inlezen na, wist ik totaal niet wat ik van de voorstelling kon verwachten. En eigenlijk heeft dit het extra spannend, onvoorspelbaar en interessant gemaakt.
Daar trek ik de les maar uit: vaker naar voorstellingen, tentoonstellingen, films, musea etc. die niet in eerste instantie mijn eigen keus zouden zijn. En iets vinden hoeft niet altijd. Gewoon lekker kijken. Misschien komt dan ooit vanzelf het kwartje nog wel van de berg afgevallen.
Leave a Reply