Het bloggen vond ik fantastisch. Mooie quotes verzamelen en de belangrijkste zaken op een rijtje zetten. Verhaaltjes puzzelen. Nimbin was een gratis inspiratiebron om eindeloos te blijven schrijven. Vandaar dat er zo’n 25 verhalen uit ontstaan zijn. Waar ik je een klein beetje wegwijs in zal maken.
- Het eindstuk vind je hier.
- Informatie over het stuk vind je hier.
- Leren van het leven is een ode aan Nimbin, het achteraf geschreven voorwoord van mijn gehele periode. Lees het hier.
- Een lijst met boeken, docu’s en andere bronnen tevens gebruikt voor mijn eindproduct vind je hier.
Uit de rest van mijn blogs heb ik een kleine selectie hieronder uitgelicht. De gebeurtenissen zijn op chronologische volgorde beleefd en opgeschreven.
Vissenbloed, mekkerende schapen, ‘I will survive’ en andere prikkels
Mijn eerste verhaaltje, het eerste Nimbin uitje. Helemaal in mijn eentje een paar weken voor Nimbin, omdat ik in de eerste week niet aanwezig ging zijn. Een uitje dat de toon meteen zette. Nimbin is een constante bron van prikkels waar je wij ons als studenten een weg doorheen banen. Mijn weg daar in die ietwat gruwelijke tentoonstelling vind je hier.
Een ronduit interessante man bracht een interessant gesprek. Menig klasgenoot denkt waarschijnlijk dat ik me vreselijk verveelde, maar het tegendeel is waar. Het leverde een journalistieke discussie op die me nog tot lang daarna aan het denken zetten. Een basis waar ik veel in deze periode hierna aan afgespiegeld heb. Op mijn eigen manier.
Puzzelen met woorden. Een gedicht voortgekomen uit een uurtje niks doen voor Nimbin. Een unieke opdracht, waar ik nog vaak om zal lachen. Maar die wel dit stukje opleverde. Een onderwerp met een diep plekje in mijn hart.
Ode aan opa is geen blog, maar mijn project voor de week van de luiheid. Het filmpje is me te dierbaar om het in dit lijstje hoogtepunten niet te benoemen.
Als je mij vraagt naar mijn meest dierbare bezoek, dan was dit het. De belichaming van onrecht, in mijn ogen, heeft me nog zo lang beziggehouden en dat zal het nog wel even doen. Mijn eindwerkstuk is deels hieruit voortgekomen.
Een gesprek met Jens, die zijn vragen zo stelde dat ik voor mezelf een beetje orde kon creëren. Dit is het eindresultaat.
Perugia liet me achter met een ontiegelijk gevoel van onrecht, oneerlijkheid en onmacht. Maar het gaf me ook het verhaal dat ik tegenwoordig met trots en enthousiasme vertel als ik over mijn studie spreek. Over mijn toekomstige werkveld en het eindeloze belang daarvan. Dit stuk is daar de samenvatting van.
Berlijn is zo bijzonder. Mijn camera en ik hebben de straten met veel plezier rondgestruind. Mezelf verstoppen achter de lens, om later nog eens terug te kijken, na te denken en op een rijtje te zetten. Foto’s smolten samen en werden een geheel. De tekst vat dat weer samen.
Losse krabbels is categorie overig. Alles wat nergens anders een plekje kon bemachtigen, maar te belangrijk is om onbesproken te laten. Een document vol ongeschreven verhalen. Een tikkie chaos, maar dat hoort soms.